تا به کجا

قافیه درد می کند توی سر مریضِ من
                         از من و شعرهای من دست بکش عزیزِ من

عقربه های ساعتم چرخشِ بی حساب را

                                                 من که به تو نمی رسم دقّت انتخاب را

می تپد و نمی تپد، می خورم و نمی خورم

                                                 قلب که با وجود من سیخ زده کباب را

تــیـغـۀ کـــنـــد اره ام، گــریۀ روزمـره ام

                                                 بغض همیشه می بُرد توی گلویم آب را

آب کجاســت لعنتی؟ خــشکی بــی نـهایتی

                                                 عشق وامید وآرزو در سر من سراب را

بـی همــگان به سر شود، قافیه دربدر شود

                                                  تا بـــکشد تـمـام ایـن زنـدگیِ عذاب را

هرچه تلاش می کنم نیست صلاح کار من

                                                 جز که بسازم از خودم قافیۀ خراب را

روز و شبی که دائماً وقت نمی دهد به من

                                                روز بریده از من و شب که پریده خواب را

وقت نداشت زندگی هرچــه نــگاه می کنم

                                               عقربه های ساعت و پرسشِ بی جواب را

خط به خطِ وجود من چاپ نمی شود ولی

                                               توی دلــــم مــطـالــعه می کنم این کتاب را

آرش بنده بهمن