دیگه هیچ حوصله نداشتم که با آدم ها روبرو بشم. انقدر وقتم به کار و تلفن جواب
دادن و مشکل حل کردن و کار مردم رو راه انداختن می گذشت که وقتی می رسیدم خونه فقط
می رفتم توی اتاق خوابم و پرده ها رو میکشیدم و اتاقمو تاریک می کردم و روی تختم
ولو می شدم. شیوۀ ساکت کردن محیط اطرافم هم اینطور بود که یک طرف سرم رو روی بالش
میگذاشتم و بازو و ساعد دست مخالف رو هم به ترتیب روی گوش و پیشانیم مینداختم و
این شکلی، هر دو گوشم کیپ می شدن و دیگه صدایی نمی شنیدم. اوایل که این روش رو به
کار می گرفتم بازوها و عضلات زیر بغل و سینه ام کشیده می شدند و در طول روز درد
داشتم؛ امّا بعد به این درد هم عادت کردم و دیگه چندان اذیّتم نکرد.
مجبور بودم. مجبور بودم هر روز برم توی دفتر پشتیبانی شرکت خدمات مسخرۀ
فیلترنتیمون بشینم و مردم بیان خطشونو شارژ کنن و ازم راهنمایی بخوان و حتّی ازم
بپرسن «فلان نِت از شما بهتر نیست؟» و منم در کمال پررویی جواب بدم که «نه، نیست».
بعضی ها زنگ می زدن و مشکلشون اونقدر حاد بود که پیش خودم میگفتم اگر دکتر بودم و
طرف سرطان داشت هم اینقدر تلفن مشغول نمی شد. برخورد مردم به هیچ عنوان جالب نبود.
بعضی ها خیلی احمق بودن. فکر می کردند که منم که دستم رو روی ماوس نگه میدارم و
سرعت اینترنتشون رو بالا و پایین می کنم. بعضی ها احمق تر هم بودن. به من زنگ می
زدن و فحش می دادن و می گفتن که چرا اینقدر برامون اس ام اس تبلیغاتی میاد.
خیلی خسته ام.
ساعت رو نگاه کردم. یازده و بیست. باید تا سر ساعت یک ظهر توی این حلفدونی
میموندم و تلفن جواب میدادم. امّا نمی تونستم. واقعاً نمی تونستم.
خیلی خسته ام.
کیفمو برداشتم، کامپیوتر رو خاموش کردم. درِ اتاق آخر که دفتر خودم بود رو
بستم، با چند قدم اومدم توی راهرو و وارد سالن شدم. وقتی داشتم از جلوی میز مدیر
رد می شدم، تلفن روی میزش زنگ خورد. نگاه کردم. هم از اینجا و هم از داخل اتاق
خودم صدا میومد. همون خطّ روی میز خودم بود. برش داشتم.
«سلام، بفرمایید؟»
«سلام خانم، خسته نباشید.»
«مرسی.»
«خانم از حدود ساعت نُه دیشب خطّ من قطع شده. به تازگی هم شارژ کرده بودم برای
همین فکر نمی کنم مشکل شارژ وجود داشته باشه.»
«شمارۀ یوزرتون؟»
«چهل و پنج، بیست و دو، شصت و هفت صفر سه.»
چه جوری باید یوزرش رو حفظ می کردم؟ کامپیوتر هم که خاموش بود. گفتم «لطفاً
چند لحظه صبر کنید.» و دکمۀ Hold روی تلفن رو زدم.
دویدم سمت اتاقم. کیفم به دستم آویزون بود و سنگینی می کرد. کلید درست رو پیدا
نمی کردم. طرف پشت خط بود و هر لحظه ممکن بود خود واقعیشو نشونم بده.
برگشتم و گوشی رو برداشتم. «ببخشید میشه ده دقیقۀ دیگه تماس بگیرید؟»
«بله خانم، حتماً.»
ده دقیقه گذشت، حتّی بیشتر. پشت میزم بودم. لامپ اتاق خاموش بود و من توی یه
محیط تاریک و خنک اداری، سرم رو روی دستهام روی میز گذاشته بودم. سیستم هم هنوز
خاموش بود.
تلفن زنگ زد.
بازم زنگ زد.
بازم زنگ زد.
***
«اَه، مسخره. اینکه گفت ده دقیقۀ دیگه تماس بگیر!»
برادرم گفت «حالا داره حتماً با یه مشتری سر و کلّه می زنه.»
«دارن ده دقیقه به هم چی میگن؟ بذار ساعتو ببینم... چهارده دقیقه! چهارده
دقیقه پیش بود.»
«حالا داره با یکی میگه و می خنده و یادش رفته قرار بوده زنگ بزنی.»
«قرار بوده؟ دارم بهش زنگ می زنم، تلفن ثابت هم که الحمدلله سایلنت نمی شه!»
«بابا گاون به قرآن.»
«دارن سکس می کنن.»
«چی؟»
«خودم قبلاً رفتم اونجا. دختره بدش نیست، بیشتر وقت ها هم تو ساختمون تنهاس.»
برادرم سرشو برد توی گوشیش. پیش خودم فکر می کردم که الان پسره داره زور می
زنه زودتر ارضا بشه تا جوابمو بدن. خیلی ممنون.
باز هم زنگ زدم. جوابی داده نشد. پنجشنبه بود و عصرش هم اونجا نبودن. برای
بزرگترین تفریحم که پیگیری خبرهای لیگ برتر فوتبال ایران بود باید تا شنبه صبح صبر
می کردم.
شنبه شد. رفتم دفتر. باید ساعت نُه و نیم می رفتم سر کلاس، برای همین نُه وارد
دفتر شدم. دختره: سبزه، چشمای درشت با ابروهای پهن و مشکی، لبها بزرگ، سینه ها
بزرگ، یک کمی پاهای تپل فیلی. انگشت ها تا حدّی کلفت، ناخن های بدون لاک، کنار
ناخن ها پوست انداخته. خیلی معمولی بود. قبلاً می شناختمش، می اومدن توی پارک
والیبال و وسطی بازی می کردیم. منو یادش نبود. بینیشو هم عمل کرده بود.
«سلام.»
«سلام بفرمایید.» و رفت نشست پشت میزش.
«پنجشنبه ده دقیقه بعد تماس گرفتم جواب ندادید.»
«پنجشنبه؟ من توی دفتر نبودم.»
«به جز شما کی اینجا هست؟»
«الان؟ آقای مدیر هست. پشت اون پارتیشن نشستن.»
«نه، کی اینجا به تلفن ها جواب میده؟»
«خودم هستم.»
«پس چرا شنبه جواب منو ندادید؟»
قلبم داشت تندتر می زد. گفت «شنبه؟»
«پنجشنبه.»
«شما دیگه زنگ نزدید.»
همینطوری توی چشمام زل زد. نمی ترسید؟
«تا ساعت چند اینجا هستید شما؟ نگفتید شاید کار مردم گیر باشه؟»
«پنجشنبه بود، کمی زودتر رفتم.»
«شما که می خواستین زودتر برید به من نمی گفتید ده دقیقه بعد زنگ بزنم.»
خیلی پررو بود. گفت «من منتظر موندم. شما تماسی نگرفتید و وظیفۀ ما هم نیست که
خودمون با مشترک تماس بگیریم.»
چند لحظه نزدیک بود به طرز خیلی شدید صدامو ببرم بالا. به گوشه و اطراف میز
نگاه کردم، بعد بدون اجازه رفتم پشت پارتیشن، جایی که مدیر نشسته بود.
داشت با تلفن حرف می زد. دختره اومد دنبالم. داشت با خونسردی گوشۀ ناخنش رو می
جوید. منتظر موندیم تا تلفن مدیر تمام بشه.
مدیر همینطور که داشت خداحافظی می کرد، به من زل زد. نگاهش رو از من گرفت،
گوشی رو گذاشت سر جاش، و دوباره نگاهم کرد.
«بفرمایید.»
پسر کوتاه قدی بود با ریش مدل لنگری، و موهای سیاهش رو بالا زده بود. صورتش
جدّی بود.
«خسته نباشید. می خواستم بدونم که چرا خطّطون اینقدر قطعی داره و چرا درست
پشتیبانی نمی کنید.»
به اینجای داستان که می رسیم، دو حالت وجود داره: یا دختره بخاطر وضعیّت تخمیش
توی زندگی به هراس میفته و التماس می کنه یا اینکه آقا مدیر، به دلایلی، هوای دختر
خانم رو داره و کک دختر خانمه هم نمی گزه.
***
دیگه داشت دیوونه م می کرد. پسره رفته بود و من اسیر غر زدنای مدیر بودم.
«دفعۀ چندمته خانم؟ هر هفته هزار نفر زنگ می زنن اینجا و فکر کنم شما جواب
هشتصدتاشونو نمیدی. همه چیز رو گذاشتن به حساب ضعف شرکت. میگن فقط بلدین شارژ
بگیرین. اگر مشکل حقوقتونه، بگید تا صد تومن دیگه اضافه میکنم. ولی کارتون رو دست
انجام بدید!»
مشکل چی بود؟ مشکل من همین صد تومن بود؟ یا صد تومن های دیگه...؟
مشکل من با چندین تا از این بسته های صد تومنی حل نمی شد...
دیگه اهمّیتی نمی دادم. دوست داشتم کیفمو بردارم و برگردم خونه.
همین کار رو هم کردم. دیگه هم سر کار نرفتم. پسره تا دم در واحد اومد دنبالم،
توی پله ها هم کلّی داد و هوار کرد. ولی مهم نبود. دیگه مهم نبود.
***
من نمی خوام کاراکتر داستانم اینطور باشه. نمی خوام بی رحم باشه. نمی خوام از
یه آدمی که ماهی چهارصد هزار تومن میگیره تا بیاد بشینه توی دفتر انتقام بگیره:
شنبه صبح وارد دفتر شدم. دختر با خوشرویی جواب سلام منو داد و مدیر هم خیلی
سریع تلفنش رو قطع کرد و به پیشوازم اومد و من باهاش دست دادم. بعد، یک آبدارچی-
که یک شخصیّت کاملاً خارج از داستان ماست- به یکباره با یک سینی چای وارد شد و سه
استکان چای، دقیقاً سه استکان رو جلومون گذاشت. ما چای نوشیدیم و خندیدیم. مدیر
گفت که ما مشترکین خوش حسابی هستیم و من هم گفتم که خدمات اینترنتی آنها بسیار
دقیق و ارزنده هستن و به واقع ماهی سی و پنج هزار تومن برای اینهمه سرعت و پهنای
باند هیچی نیست. بعد هم از زحمات کادر پشتیبانی تشکّر ویژه ای کردم؛ و در همین
هنگام مدیر نگاهی سرشار از شعف به منشیش انداخت و چاییش رو نیمه کاره رها کرد و
رفت توی اتاقش و با یه پاکت پر از چک مسافرتی برگشت و اون رو به خانم منشی پاداش
داد. آبدارچی، که حالا دیگه جزیی از ماجرا بود، سینی به دست لبخند می زد و سر تکون
میداد و من هم، که یه مشتری- یا نمی دونم مشترک- بیش نبودم، مثل آبدارچی لبخند می
زدم و سر تکون میدادم. وقتی به خونه برمیگشتم هوا خیلی خوب بود و راننده تاکسی ها
از کارشون راضی بودن و اتّفاقاً پول خرد هم زیاد داشتن و از چیزی گله ای نداشتن.
ماشین پلیس ها رو گُل زده بودن و از بلندگوهاشون صدای آهنگ «واویلا لیلی» می اومد.
هایده، شب توی فرهنگسرای اشراق برنامه داشت؛ و بلاخره کار احداث کتابخانۀ بزرگ شهر
واقع در میدان شهرداری به پایان رسیده بود. همۀ توالت های عمومی شهر حالا مجهّز به
مایع دستشویی بودن؛ و «کبابی و بریانی اصل اصفهان» و «شیرین سرای عسل» زین پس
خوراکی ها و اجناسشون را به صورت رایگان ارائه می دادن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر